به گزارش اقتصادران، علیرضا جاودانی، کارشناس عمران طی یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت:
مدتی است که علاقه‌مندان به پارک زیبا و قدیمی قیطریه، شاهد فعالیتی بی‌شناسنامه و بی‌اعلان هستند که با حصارکشی بخش مهم و قابل توجه پارک قیطریه، خبر از ساخت و سازی احتمالا بدون مجوز از مراکز قانونی و بدون لااقل رضایت آحاد مردمی که هر روزه به آرامش و سرسبزی این پارک پناه می‌برند، می‌دهد. ما، مردمی مسلمان و شیعه و علاقه‌مند به شعائر مذهبی خود.
اما، اینکه نهادی یا سازمانی یا جمعیتی، به صرف استفاده هدفمند از مفهوم فقهی تقدس بنای مسجد، بدون رضایت ساکنین محل و آن‌هم با اشغال و دراختیار گرفتن احتمالا غیرقانونی، قسمتی از داخل پارک قیطریه و مع‌الاسف، با بریدن درختان تنومند و از بین بردن فضای سبز پارک، اقدام به ساخت بنای مسجد نمایند که شاید در آینده، بناهای مختلف دیگری با کاربری‌های تجاری نیز به آن افزوده خواهد شد، امری قانونی است؟ نص صریح قوانین مصوب شهرداری، در مورد هرگونه ساخت و ساز در داخل پارک‌ها چه می‌گوید؟
آیا درست است که مردم به تنها ملجأ خود در این‌گونه موارد یعنی تلفن ۱۳۷ شهرداری پناه ببرند و پاسخ بشنوند: «مسجد است دیگر، کاری از دست ما برنمی‌آید؟!» اگر برای چنین امر آشکارا خلاف قانون، مستندی وجود دارد، چرا در محل احداث این بنا، برای اطلاع مردم، اعلان و نصب نمی‌شود تا مردم با استفاده از حقوق قانونی، به پیگیری مرجع صادر‌کننده این مجوز بپردازند؟ آیا می‌توان به استناد مقدس بودن بناهایی نظیر مسجد یا حسینیه، قوانین را زیر پا گذاشت و از آن مهم‌تر مردم منطقه را ناراضی کرد؟ آیا می‌توان بعد از اینکه هیچ پاسخ قانع‌کننده‌ای دریافت نشد و خدای ناکرده، صدای این اعتراض از مدیوم‌های خارجی برانداز شنیده شد، ناراضیان این ساخت و ساز غیرقانونی را مذمت و شماتت کرد؟ مسجد بعدی و با آن بهانه، ساخت مرکز تجاری غیرقانونی کنار آن مسجد، کجا و در داخل چه پارک دیگری احداث خواهد شد؟ آیا با هر بهانه، ازجمله ساخت مکان مقدس، در هر منطقه، در هر قسمت از فضای سبز هر پارکی، می‌توان به نارضایتی مردمی که به این‌گونه فضا‌ها که از قضا به شدت کمبود آن نیز حس می‌شود، بی‌اعتنا بود؟
طرفه آنکه، پیرمردی عصازنان در حال عبور از کنار حصار خشن و بی‌مجوز تازه احداث شده، در پارک قیطریه، با نگاهی سرد، کلماتی زیر لب می‌گفت که بخش‌هایی از آن قابل فهم نبود، ولی آخرش آشکارا و به تکرار می‌گفت اجازه بی‌اجازه!
گمانم او دانسته یا نادانسته بخش مهمی از مشکل اصلی جامعه ما را که، عدم درک و تفاهم دوطرفه مردم و بخشی از مسوولان و تصمیم‌گیران نامعلوم در آن آشکار هست، همین عبارت باشد: اجازه، بی‌اجازه!
